सन्जोग चाम्लिङ राई

पहेँलो रंगको पृष्ठभूमि
गाढा निलो अक्षर ।

मैदानमा
सबैभन्दा पहिले छिर्छ
एउटा चारकुने झण्डा
लेखिएको हुन्छ –
“माई गेम इज फेयर प्ले” ।

मैदानको वारी छन्
“भिटामिन डी” को रापमा
रापिएका दर्शकहरु ,
पारी देखिन्छ
छहारीमा सुकला गरी रहेको एन्फा
खेल्दै छन् मैदानमा
भोको पेट र काँचका सपनाहरु ।

अचम्मको पोको हो एन्फा
फुटबल नबोल्नु
उसको गला हो
फुटबल नखेल्नु
उसको कला हो ।

बहुमतको बिसौलीमा
उ मात्तिन्छ
चौरास्ताको खुला साँढे झैँ
अल्पमतको बिलौरीमा
केही थान मतहरुको
बढाबढ हुन्छ लिलामी

महाशय !
न लाज
न सरम
चटक छ एन्फामा
रमिता छ एन्फामा
के छैन एन्फामा ?

खेल प्रेमी पनि छ एन्फा
चक्लाबन्दी गर्छ अवसरहरु
नचाउँछ बाल्टीमा हालेर
लोभहरुको डाइस
हालिन्छ खालमा बिस्कुन
च्याँखे दाउहरु

भोटे
झण्डी
पाना……
महाशय !
फुटबल खेल्दैन एन्फा
उ खेल्छ लङ्गुर बुर्जा
के खेल्दैन एन्फा ?

समाउनलाई हाँगा नभएको
टेक्नलाई लठ्ठी नभएको
बिसाउनलाई तोक्मा नभएको
अडेस लाग्नलाई खाँबो नभएको
ओत लाग्नलाई सिकुवा नभएको

बस्नलाई पिँढी नभएको
अजंगको एब्स्ट्रयाक्ट पोट्रेट
लिएर एन्फा
कुहिरोमा हराएको काग जस्तै

औँशीको चुक अँध्यारोमा
उ
हिँड्छ अकरको बाटो
बोक्दैन राँको
लिँदैन अगुल्टो ।

दृश्यको
यही टेकमा
हो !
ठ्याक्कै
यही समयमा
सडक कुकुरले झैँ

मध्यरातमा
कुनै टोलै ब्युँझिने गरी
वा,
कटवालले झैँ
सिरान डाँडाबाट
कुनै गावैँ थर्किने गरी
वा,
प्रतिबन्धित पटाकाले झैँ

तिहारको झिलीमिली रातमा
कुनै शहरै तर्सिने गरी
ललितपुर वडा नं. १५
सातदोबाटोतिर फर्केर
चिच्याउन मन भा’छ –
“योर गेम इज नट फेयर प्ले” ।

हाकु कालेको शहरमा
विराजमान छ एन्फा
जसको
एक थान निरीह खेलाडी
राष्ट्रिय टिमको जर्सीमा
पोतिएको पसिना
सुकाउनलाई जान्छ विदेश
अनि
एक थान ठीस शुभचिन्तक
बौलाएर लेख्छ
एउटा कमसल कविता ।