प्रकाश तिमल्सिना
काठमाडौं – समय अनुसार भूमिका पनि फेरिन्छ । धरानका राजु राईको पनि भूमिका फेरिएको छ । कुनै समय घरेलु फुटबलमा चर्चामा रहेका स्ट्राइकर राजु अब नेपाली फुटबलको समर्थकको भूमिकामा सिमित भइसकेका छन् । घरेलु फुटबलको माथिल्लो स्तरको लिग एवं नकआउट प्रतियोगिताको अनुभव अब उनका लागि पनि कथा जस्तै भइसकेको छ।

उनी सक्रिय खेल जीवनबाट टाढा भएको पनि पाँच बर्ष नाघ्न थालिसक्यो । लिग नभएकै तीन बर्ष भएको देशमा एउटा खेलाडीले पाँच बर्ष फुटबलबाट अलग बस्नु पनि सामान्य जस्तै भइसक्यो । अब भने राजु फुटबलबाट मात्र होइन केही समयका लागि देशबाटै टाढा जाने तरखरमा छन् ।

आज (शुक्रबार) राती उनी जापानका लागि उड्दैछन् । इटहरीकी प्रेमिका सुमी राई जापान अध्ययनका लागि जापान बसेको चार बर्ष भइसक्यो । उनले नै चाँजो मिलाएपछि राजुको यात्रा पनि अब जापान तिर मोडिएको छ । केही महिनामा स्वदेश फर्केर विवाह गर्ने पनि उनीहरुले योजना बनाइसकेका छन् । एक वर्षको भिसामा जान लागेका राजु आफैलाई थाहा छैन कति वर्ष पछि उनी सधैका लागि नेपाल आउनेछन् भन्नेमा । जहाँ रहेपनि नेपाली फुटबलको चासो भने रहि रहने उनी सुनाउँछन् ।

‘फुटबल त नशा जस्तै हुने रहेछ ’ राजुले हाम्रो खेलकुद डट कमसँग भने,‘जहाँ भएपनि नेपाली फुटबलको माया त लागि हाल्छ नी । अहिले पनि खेल्न छाडेको कति भयो । तर चासो लाग्छ । लिग फुटबल समयमा होस् भन्ने लाग्छ ।’

१५/१६ वर्षको उमेर अनि पूर्वको फुटबल मौहोल, राजु पनि त्यो बाट अछुतो रहने कुरै भएन । धरान १९ का राजु किरात युवा क्लबबाटै खेल्न थाले । पछि धरान फुटबल क्लबबाट विभिन्न नकआउट खेलेपनि उनको यात्रा राजधानीतर्फ मोडियो । २०६० मा ब्रिगेड ब्वाइज क्लब (बिबिसी) मा खेले र क्लब त्यहि वर्ष क्लबलाई ए डिभिजन लिगमा उकाल्न महत्वपूर्ण भूमिका खेले । २०६२ मा बिबिसीबाट ए डिभिनजमा डेब्यू गरे । त्यसपछिको लामो समय उनी अर्को ए डिभिजन क्लब ब्वाइज युुनियनमा रहे । २०६६ को लिगमा उनी ब्वाइज युनियनबाट खेल्दा उनी लिगको उच्च गोलकर्ता बनेका थिए । त्यसको अर्को बर्ष २०६७ मा उनी रुस्लान थ्री स्टार क्लब पुगे ।

उनी थ्री स्टारबाट खेल्नुलाई आफ्नो खेल जीवनको हाइलाइट मान्छन् । ‘देशकै ठूलो र चर्चित क्लब खेल्दा परिचय पनि फराकिलो बन्ने रहेछ’, उनले स्मरण गरे,‘देश भित्रबाट अहिले बाहिर निस्किन मौका मिल्यो । थ्री स्टारबाट भारतमा ३ वटा प्रतियोगिता खेले । अहिले सम्म जे परिचय दियो त्यो फुटबलले नै दियो । ’ चोटका कारण २०६९ को लिगमा उनले अन्तिम तिर २ खेल मात्र खेले । त्यसपछि लगभग उनको सक्रिय खेल जीवनको पूर्णविराम लाग्यो ।

उनलाई फुटबलमा लागेर पछुतो नै त छैन । तर, जसरी नेपालमा फुटबल रोकिदै हुँदै गर्ने परम्परा बस्यो, त्यसले धेरै खेलाडीमा अलमल भने बनाएको उनको अनुभव छ । ‘नियमित फुटबल हुन्थ्यो भने अहिले जसरी खेलाडीहरु विदेश पलायन हुनु पर्ने थिएन’ उनले भने, ‘सायद नियमित फुटबल हुन्थ्यो भने म पनि कुनै दिन राष्ट्रिय टोलीको बन्द प्रशिक्षणमा पर्न सक्थे । तर २०६३ साल तिर म उच्च फर्ममा हुँदा नेपालमा फुटबल नै त्यति भएन । खेलाडीको फर्म त सधै रहन सक्दैन । त्यो अखिल नेपाल फुटबल संघ (एन्फा) ले किन बुझ्न सक्दैन । मैले बुझ्न सकेको छैन । कहिले काही चाही अर्को पेशामा गएको भए यो भन्दा सफल हुन्थेकी जस्तो लाग्छ । तर, फुटबलमा लागेर पछुतो छैन । ’

खेल्न छाडेपनि उनी फुटबलबाट पनि अलग थिएनन् । डिपोट स्कुलका विधार्थीलाई प्रशिक्षण दिन थाले भने छुट्टै पसल पनि सुरु गरे । प्रशिक्षक प्रशिक्षण लिने पनि उनको इच्छा थियो, तर त्यो पुरा नहुँदै उनी विदेश यात्रामा हिड्नु पर्ने भएको छ ।

फुटबल छोडेपछि उनी फिटनेसका लागि गल्फ तिर जान सुझाव पाएपछि उनी त्यतै लागे । गल्फमा पनि उनले छिट्टै प्रगती गरे । विगिनर्सबाट छिटै एमेच्योरमा भए । २०७२ फागुनमा भएको सातौं राष्ट्रिय खेलकुदमा उनीसहितको टोलीले गल्फमा स्वर्ण पदक जितेको थियो । ‘फिटनेसको लागि गल्फ पनि राम्रै हुने रहेछ ’३५ वर्षे उनले भने, ‘खेलाडी मान्छे यसै बस्न त म नलाग्ने नरहेछ ।’ सुरुमा फिटनेस र विस्तारै आदत बनेको गल्फले पनि विस्तारै प्रगती गर्दै गएको उनको बुझाई छ । उनले थपे ‘अन्य क्षेत्रमा जस्तै लगातार लागेपछि सफलता पनि मिल्दै जाने रहनेछ । नेपालमा पनि गल्फको सम्भावना विस्तार बन्दै गएको छ । सबै खेलले प्रगती गरेकोमा खुसी लाग्छ ।’

राजु आफु जहाँ पुगेपनि नेपाली फुटबलको सुखद खबर सुन्न पाइयोस् भन्ने कामना गर्छन् । ‘अहिले गतिविधि शून्य जस्तो भएको छ । यसले नयाँ खेलाडी आउने माहौल बन्दैन ’उनले भने, ‘जति गतिविधि भयो त्यती नयाँ पुस्ता तयार हुने हो । देशको फुटबलको मेरुदण्ड लिग हो, लिग नियमित नहुँदा सम्म हाम्रो फुटबलले प्रगती गर्न सक्दैन । नेपाली फुटबलले राम्रो गरोस् भन्ने मेरो कामना छ ।’