कप्तान कथन

– सागर थापा, पूर्वकप्तान – नेपाली राष्ट्रिय फुटबल टोली

म सानैदेखि बलसँग रमाउन थालेँ । मलाई खेल्नुपर्थ्यो चाहे जस्तो अवस्थामा होस् । सानैदेखि टोल तथा स्कुलमा हुने प्रतिस्पर्धामा हाम्रो टोलीले जित्थ्यो । त्यो जितले खेल्ने हौसला बढायो । अघि बढेँ । राष्ट्रिय टोलीमा परेपछि त झन जिम्मेवारी थपियो ।

हुन त म फुटबलसँग परिचित भएदेखि नै स्ट्राइकर हुँ । स्ट्राइकरको रुपमा स्कुलमा हुँदा धेरै खेल खेलियो । हाम्रो टोलीले जहिले जित्थ्यो । तर एक दिन खेल्ने बेलामा टोलीमा डिफेन्सको कमी भयो । स्कुलमा एकजना सर हुनुहुथ्यो सेमल पाल, उहाँ मेरो गुरु, मार्गदर्शक सबै उहाँ नै । फुटबल उहाँलाई हेर्न निकै मन पर्ने, मलाई खेल्न । पाल सरले नै मलाई डिफेन्समा खेल्न आग्रह गर्नु भयो । मैले त्यो दिन राम्रो खेलेँ । त्यस दिन डिफेन्समा खेलेपछि खेलेको खेल्यै भएँ । त्यसपछि सधैँ डिफेन्स ।

मन त स्ट्राइकर बन्ने थियो । तर पाल सरले तिम्रो डिफेन्स राम्रो छ, राष्ट्रिय टोलीमा पर्नका लागि पनि यसैले सहयोग गर्छ । स्ट्राइकर भए त राष्ट्रिय टोलीका लागि धेरै वर्ष पर्खिनु पर्छ भन्नु भयो । मलाई टोलीमा पर्नु थियो । खेल्नु थियो । डिफेन्समै खेलेँ । नभन्दै १० कक्षामा पढ्ने बेलामै म राष्ट्रिय टोलीमा परेँ ।

त्यसपछि राष्ट्रिय टोलीबाट खेल्ने कुनै अवसर चुकाइनँ । नेतृत्व गर्ने पनि मौका मिल्यो । नेपाली फुटबलमा हामीले खेल्दा राम्रो पनि गरियो । फिफा बरियतामा १३५ औँ स्थानमा पनि पुगियो, जुन अहिलेको भन्दा धेरै माथि हो । दक्षिण एसियामा पहिलो नम्बरमा पनि आयौँ । तर फेरि खस्किने क्रम सुरु भयो वा भनौँ सुधार गरेको स्तरमा रहन सकेनौँ ।

मलाई सम्झना छ, हामी राम्रो अवस्थामा रहेका बेला अफगानिस्तानले फुटबल खेल्न थालेको थियो । उसलाई हामीले सजिलै हराउँथ्यौँ । उसविरुद्ध एक खेलमै ६ गोल पनि हानियो । तर केही पछि उनीहरुले हामीलाई बराबरीमा रोक्न थाले । त्यसपछि त उनीहरु अघि बढे । हामीलाई हराउन थाले । साफ च्याम्पियनसिपमै हराए । हामी झन्–झन् पछाडि धकेलिंदै गयौं ।

अहिले उनीहरु दक्षिण एसियालीस्तरभन्दा माथि गइसके । धेरै वर्ष अघि पुगिसके । हामी भने पछि धकेलिएका छौँ । दक्षिण एसियाका अरु टोलीको अवस्था पनि खासै राम्रो त छैन । भारत, बंगलादेशले पनि खास केही त गर्न सकेका छैनन् । तर अरुको भन्दा पनि हाम्रो टोलीको सम्भावना धेरै छ । तर के ले रोक्छ, रोक्छ । के के मिल्दैन, मिल्दैन । हामी अघि बढ्न लागे जस्तो हुन्छ । फेरि पछि धकेलिन्छौं ।

घरेलु लिगमा पनि खेलियो । तर बाहिर जान वा विदेशी क्लबबाट खेल्न भने त्यति सारो रुचि भएन । जस्तो पायो, त्यस्तोमा जाने कुरा पनि भएन जस्तो लाग्यो । नेपालकै क्लबबाट खेलेँ । अँ, तर एकपटक चाहिँ कोरियाली लिगको क्लबबाट उनीहरुले नै अफर गरेका थिए । थेजन सिटिजन क्लबबाट आएको अफर थियो । दसैँको बेला थियो कागजात मिलाउन भ्याइएन अनि त्यताबाट खेल्ने मौका गुम्यो ।

त्यसबेला अफर राम्रै थियो । तर अफर भन्दा पनि म पछिका आउने खेलाडीलाई बाहिर आफ्नो कला देखाउने बाटो बनाउन सकिन्छ कि भन्ने चाहिँ लागेको थियो । तर त्यस्तै भयो । यतै रमाउन थालियो । स्वदेशमै रमाइयो । अब चाहिँ नेपाली टोली फिफा बरियतामा माथि उक्लिँदै गएको र घरेलु प्रतिस्पर्धा नियमित भएको हेर्ने मन छ । फुटबलमा आएका राम्रा नराम्रा सबै उतारचढावले जीवनलाई भिन्न बनाइरह्यो । फुटबलमा अझै केही गर्ने मन छ ।

साभार– फुटबलर्स मिसन टुगेदर्सले प्रकाशित गरेको फुटबलरको समर्पण फुटबलरलाई नामक स्मारिकाबाट गरिएको हो । मिसनसँग हाम्रो खेलकुद डटकमले अनलाइन सहकार्य गरेकाले आउने दिनमा स्मारिकामा रहेका अन्य लेख क्रमश: प्रकाशित हुनेछ ।

समर्पण फुटबलरका अन्य लेखहरु :

गणेश थापा – ‘फुटबलप्रति कुनै गुनासो छैन’

बाबुराम पुन – ‘मनबाट देशको माया कहिल्यै टाढा गएन’

अच्युतकृष्ण खरेल- ‘जति खेलियो कप्तानी नै गरियो’

राजुकाजी शाक्य – ‘रगत मै बगेको छ, फुटबल’

दीपक अमात्य – ‘जहाँ बसे पनि चिन्ता नेपाली फुटबलकै’

उपेन्द्रमान सिंह – ‘फुटबल बाहेक केही जानिन’

बालगोपाल महर्जन – ‘खेलाडी जीवनभन्दा प्रशिक्षक बन्न कठिन’

हरि खड्का- ‘फुटबलको नशाले कहिल्यै छोड्दैन’

राकेश श्रेष्ठ – ‘नेपालका लागि खेल्नु नै अमूल्य कमाइ’